Timothy Sherman
0 
3904
212
Het is een deprimerend adagium dat we allemaal keer op keer hebben gehoord: Een toename van de technologie vertaalt zich niet noodzakelijkerwijs in een toename van de productiviteit.
Anders gezegd door Robert Solow, Nobelprijswinnaar in de economie,
“Je kunt overal het computertijdperk zien, maar dan in de productiviteitsstatistieken.”
Met andere woorden, alleen omdat onze computers sneller worden, betekent dat niet dat we een gelijkwaardige sprong in productiviteit zullen maken. In feite kan het tegenovergestelde waar zijn!
New York Times schrijver Matt Richel schreef in een artikel voor de krant in 2008 dat verklaarde, “Statistisch en anekdotisch bewijs toont aan dat dezelfde technologische hulpmiddelen die hebben geleid tot verbeteringen in de productiviteit contraproductief kunnen zijn als ze te lang worden gebruikt.”
Er is een vreemde paradox als het gaat om productiviteit. In plaats van een exponentiële curve, onze productiviteit zal uiteindelijk een plateau bereiken, zelfs met technologische vooruitgang. Advertising
Wat betekent dat voor onze persoonlijke productiviteitsniveaus? En wat betekent dit voor onze economie als geheel? Dit is wat u moet weten over de productiviteitsparadox, de oorzaken ervan en over de mogelijke oplossingen die we kunnen hebben om dit te bestrijden.
Inhoudsopgave
- Wat is de productiviteitsparadox?
- Hoe meten we de productiviteit hoe dan ook?
- Mogelijke oorzaken van de productiviteitsparadox
- De paradox en de recessie
- Ergens naar uitkijken
Wat is de productiviteitsparadox?
Er is een discrepantie tussen de investering in IT-groei en het nationale niveau van productiviteit en productieve output. De voorwaarde “productiviteitsparadox” werd gepopulariseerd nadat het werd gebruikt in de titel van een document uit 1993 van MIT Erik Brynjolfsson, een professor in Management aan de MIT Sloan School of Management, en de directeur van het MIT Center for Digital Business.
In zijn paper betoogde Brynjolfsson dat hoewel er geen directe, meetbare correlatie lijkt te bestaan tussen verbeteringen in IT en verbeteringen in output, dit meer een reflectie kan zijn over hoe productieve output wordt gemeten en bijgehouden.[1]
Hij schreef in zijn conclusie:
“Immateriële zaken zoals een betere reactie op klanten en een verhoogde coördinatie met leveranciers verhogen niet altijd het aantal of zelfs de intrinsieke kwaliteit van de output, maar ze zorgen er wel voor dat het op het juiste moment, op de juiste plaats, met de juiste kenmerken voor elke klant arriveert..
Net zoals managers verder kijken “produktiviteit” voor enkele voordelen van IT, moeten onderzoekers bereid zijn verder te kijken dan conventionele productiviteitsmeettechnieken.”
Hoe meten we de productiviteit hoe dan ook?
En dit brengt een goed punt naar voren. Hoe wordt de productiviteit precies gemeten?
In het geval van het Amerikaanse Bureau of Labor Statistics wordt de productiviteitswinst gemeten als de procentuele verandering in het bruto binnenlands product per arbeidsuur.
Maar in andere publicaties, zoals US Today, wordt beweerd dat dit niet de beste manier is om de productiviteit te volgen, maar in plaats daarvan de zogeheten Total Factor Productivity (TFP) te gebruiken. Volgens US Today, TFP “onderzoekt de omzet per werknemer na aftrek van productiviteitsverbeteringen die het gevolg zijn van toename van kapitaalgoederen, ervan uitgaande dat een investering in moderne fabrieken, apparatuur en technologie automatisch de productiviteit verbetert.”[2]
Met andere woorden, deze methode weegt productiviteitsveranderingen met hoeveel verbetering is er sinds de laatste keer dat productiviteitsstatistieken werden verzameld.
Maar als we het niet eens kunnen worden over de beste manier om de productiviteit te volgen, hoe kunnen we dan zeker weten of we de productiviteitsparadox zijn binnengegaan??
Lees Volgende
10 kleine veranderingen om uw huis als thuis te laten voelen
Wat maakt mensen blij? 20 geheimen van "altijd gelukkige" mensen
Hoe u uw overdraagbare vaardigheden kunt verscherpen voor een snelle carrièreswitch
Scroll naar beneden om het artikel verder te lezenMogelijke oorzaken van de productiviteitsparadox
Brynjolfsson stelde dat er vier mogelijke oorzaken zijn voor de paradox: adverteren
- Mis-meting - De winsten zijn reëel, maar onze huidige maatregelen missen ze.
- Herverdeling - Er zijn particuliere winsten, maar deze komen ten koste van andere bedrijven en individuen, waardoor er weinig netto winst overblijft.
- Tijdsverschil - De winsten doen er lang over om te verschijnen.
- Wanbeheer - Er zijn geen voordelen vanwege de ongewone problemen bij het beheer van IT of informatie zelf.
Er lijkt wat bewijsmateriaal te zijn dat de mis-meetmethode ondersteunt, zoals hierboven getoond. Een andere veelbelovende kandidaat is de vertraging, die wordt ondersteund door het werk van Paul David, een econoom aan de universiteit van Oxford.
Volgens een artikel in De econoom, zijn onderzoek heeft aangetoond dat de productiviteitsgroei niet versnelde tot 40 jaar na de introductie van elektriciteit in de vroege jaren 1880.[3] Dit kwam deels doordat het tot 1920 duurde voordat minstens de helft van de Amerikaanse industriële machines van stroom werd voorzien.”
Daarom, zo beweert hij, zullen we geen grote productiviteitsverschuivingen zien totdat zowel de VS als de grote mondiale mogendheden allen een penetratiegraad van ten minste 50% voor computergebruik hebben bereikt. De VS hebben dat merk pas een decennium geleden bereikt en veel andere landen liggen ver achter op dat groeiniveau.
De paradox en de recessie
De productiviteitsparadox heeft nog een ander effect op de recessie-economie. Volgens Neil Irwin,[4]
“De hoge productiviteit heeft ertoe geleid dat de bedrijfsoutput nauwelijks is afgenomen, waardoor het minder nodig is om ontslagen werknemers terug te huren ... bedrijven produceren slechts 3 procent minder goederen en diensten dan aan het einde van 2007, terwijl Amerikanen bijna 10 jaar werken procent minder uren vanwege een mix van ontslagen en bezuinigingen in de werkweek.”
Dit betekent dat steeds meer bedrijven proberen minder met meer te doen, en dat betekent knijpen twee of drie mensen de moeite waard van het werk van een enkele werknemer in sommige gevallen. Advertising
Volgens Irwin, “werknemers, bang voor hun baanzekerheid, per uur meer productiviteit gedrukt [in 2010].”
Ergens naar uitkijken
In een recent artikel over Slate wordt alles in perspectief geplaatst met één beknopte opmerking:
“Misschien is het internet gewoon niet zo revolutionair als we denken dat het is. Natuurlijk kunnen mensen er eindeloos plezier aan beleven - de neiging om de kwaliteit van het leven van mensen te verbeteren is onmiskenbaar. En natuurlijk heeft het misschien een revolutie teweeggebracht in de manier waarop we goederen en diensten vinden, kopen en verkopen. Maar dat hoeft nog niet te betekenen dat het net zo transformerend is voor een economie als bijvoorbeeld spoorwegen dat waren.”
Toch betoogt Brynjolfsson dat mismore van productiviteit de resultaten van mensen die de paradox bestuderen, misschien meer dan welke andere factor dan ook, kan verdraaien.
“Omdat jij en ik gestopt zijn met het kopen van cd's, is de muziekindustrie gekrompen, volgens de inkomsten en het bbp. Maar we luisteren niet naar minder muziek. Er wordt meer muziek verbruikt dan voorheen.
Op papier, de manier waarop het BBP wordt berekend, verdwijnt de muziekindustrie, maar in werkelijkheid verdwijnt deze niet. Het verdwijnt in de inkomsten. Het verdwijnt niet in termen van wat je belangrijk vindt, en dat is muziek.”
Misschien is de paradox toch geen doodvonnis voor onze productiviteit. Alleen de tijd (en misschien ook verbeterde meettechnieken) zal uitwijzen.
Aanbevolen foto credit: Pexels via pexels.com
Referentie
| [1] | ^ | Erik Brynjolfsson: de productiviteitsparadox van informatietechnologie: evaluatie en beoordeling |
| [2] | ^ | USA Today: productiviteit kan als een economische statistiek klinken om de geest te verdoven. |
| [3] | ^ | The Economist: De paradox oplossen |
| [4] | ^ | Neil Irwin: de productiviteitsparadox |